شعری از فروغ

 شعرهای فروغ رو خیلی خیلی دوست دارم، به نظرم حس و حال و سادگی و لطافتش واقعا ستودنی است:

چون سنگها صدای مرا گوش می کنی 

سنگی و نا شنیده ، فراموش می کنی  

دست مرا که ساقه سبز نوازش است 

با برگهای مرده هم آغوش می کنی 

رگبار نوبهاری و خواب دریچه را  

از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی

گمراه تر ز روح شرابی و دیده را 

در شعله می نشانی و مدهوش می کنی  

ای ماهی طلایی مرداب خون من 

خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی

در سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باخت 

او را به سایه از چه سیه پوش می کنی