به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست سرشک من که ز طوفان نوح دست برد بکن معامله ای وین دل شکسته بخر زبان مور به آصف دراز گشت و رواست دلا طمع مبر از لطف بی نهایت دوست به صدق کوش که خورشید زاید از نفست شدم ز دست تو شیدای کوه و دشت و هنوز

که مونس دم صبحم دعای دولت توست  ز لوح سینه نیارست نقش مهر تو شست که با شکستگی ارزد به صد هزار درست که خواجه خاتم جم یاوه کرد و بازنجست چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست که از دروغ سیه روی گشت صبح نخست نمی کنی به ترحم نطاق سلسله سست

مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوی گناه باغ چه باشد چو این گیاه نرست