شعری از فروغ

کاش چون پاییـــز بودم، کاش چون پاییز بودم

کاش چون پاییز ، خاموش و ملال انگیز بودم

برگهای آرزویم یکایک زرد می شد

آفتـــاب دیدگانم ســـــرد می شد

آسمان سینه ام پر درد می شد

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد

اشکهایم همچو باران

                        دامنم را رنگ می زد

وه، چه زیبــــا بود اگر پاییـــز بودم                           

وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

شاعری در چشم من می خواند شعری آسمانی              

در کنار قلب عاشق شعله می زد

در شرار آتش دردی نهانی  نغمه من

همچو آوای نسیم پر شکسته

            عطر غم می ریخت بر دلهای خسته

پیش رویم

            چهره تلخ زمستانی جوانی

پشت سر

            آشوب تابستان عشقی ناگهانی

سینه ام

            منزلگه اندوه و درد و بدگمانی

کاش چون پاییـــز بودم، کاش چون پاییز بودم