پنجره

زدودم اشکهای سرد پنجره را

                        که از نام تو می چکید

                                                در این شب زمستانی

گل یخ

گل یخی که چنین آرمیده بر بستر خاک

                                    چه آرام می خندد به روی سردی دی ماه

آینه

غبار را زدودم    

تا چشمهای آینه   

بهتر ببیند

تاریکی

سایه ها گریختند

                        در این تاریکی

                                                با هوا همآغوش می شوم

داس

خوشه های طلایی گندمزار مرا

                                    داس دستهای تو

                                                            درو می کند